Το Ακροταίναρο (ή Κάβο Μαιζαπός) θεωρείται το τέλος της Μάνης και της ηπειρωτικής Ελλάδας. Κατά την αρχαιότητα ήταν και το τέλος του πάνω κόσμου, μια από τις πύλες καθόδου στον Άδη. θεωρείται ότι από εδώ εισχώρησε στον Κάτω Κόσμο ο Ηρακλής για να αντιμετωπίσει τον Κέρβερο, πραγματοποιώντας τον δωδέκατο άθλο του. 

Στην περιοχή υπάρχουν το ιερό του Ταινάριου Ποσειδώνος, που εδώ λατρευόταν ως χρόνια θεότητα, το Ψυχοπομπείο, καθώς και ένα από τα σπουδαία μαντεία της αρχαιότητας ''Χέραινας'' (ή Βλαχέρνας). Φτάνοντας στην Αγία Κυριακή, ακολουθούμε για λίγες εκατοντάδες μέτρα τον χωματόδρομο, μέχρι το τέλος του. Από αυτό το οποίο ξεκινάει το μονοπάτι που οδηγεί στο τραχύ Τηγάνι. 

Ανάμεσα στα κοφτερά Βράχια που καλύπτουν όλο το «χερούλι» του Τηγανιού, θα δείτε κάποιες πολύ ιδιαίτερες αλυκές (οι ντόπιοι τις αποκαλούν «σγούρνες»), σε «ομάδες», με πέτρινα χωρίσματα. Λέγεται ότι υπάρχουν τόσες όσες και οι ημέρες του χρόνου. Σε αυτό το άγριο μέρος «εξορίζονταν» οι «αχαμνόμεροι», οι «παρακατιανοί», αυτοί που είχαν χάσει στα μανιάτικα παιχνίδια εξουσίας. Στην υπερυψωμένη και πεπλατυσμένη απόληξη του ακρωτηρίου, βρίσκονται τα λιγοστά ερείπια ενός κάστρου, που από πολλούς ταυτίζεται με το κάστρο της Μεγάλης Μάρνης. Στη θέση υπήρχε οχύρωση από την εποχή του Ιουστινιανού, αλλά τα ερείπια που βλέπουμε σήμερα ανήκουν στο οχυρό που έκτισε ο Γουλιέλμος Βιλλεαρδουίνος το 1248. Πάνω στο κάστρο θα δούμε τα ερείπια δύο παλαιοχριστιανικών Βασιλικών που χρονολογούνται μεταξύ 5ου και 7ου αιώνα μ,Χ. 

Επιστρέφοντας στον χωματόδρομο, συνιστούμε ανεπιφύλακτα να ακολουθήσετε ένα ακόμα μονοπάτι, αυτό που κατηφορίζει στις απόκρημνες πλαγιέςτου Μεζαλίμονα και οδηγεί στην κρυμμένη, Βραχοσκέπαοτη Αγήτρια (Παναγία Οδηγήτρια). Πρόκειται, κατά την ταπεινή μας γνώμη, για την πιο όμορφη Βυζαντινή εκκλησία της Μάνης, η οποία Βρίσκεται, επί πλέον, σε μια εντυπωσιακή τοποθεσία.

Φωτογραφίες